Heeft een seizoen ooit zo lang aangevoeld als dit seizoen? Ja, maar daarvoor moeten we ver terug in de tijd, naar eind jaren ’80. Ook toen was het financieel en sportief een lijdensweg, een marathon die geen finish leek te hebben. Ik hoor het ze nog zeggen op Radio Rijnmond na afloop van de UEFA Cup-finale tegen Dortmund: “En wat moet dit voor al die mensen die ook de magere jaren hebben meegemaakt een geweldig emotioneel moment zijn om dit mee te mogen maken.” Wie had kunnen denken dat we 5 jaar na het winnen van de UEFA Cup weer op het niveau van de HCS-periode zouden zitten?
Geen supporterschare die zo gewend is aan afzien en lijden als die van Feyenoord. Niet geboren voor regelmatige successen, en des te blijer als er een keer wél een mooie prijs wordt gepakt. En hoe slechter het gaat met de club, hoe meer je juist dán met de borst vooruit gaat lopen en juist wél openlijk uitkomt voor het feit dat je voor Feyenoord bent. Jij hebt ballen, jou gaat het niet zozeer om successen maar vooral om De Kuip, het shirt en het elftal met inzet als een hecht collectief te zien spelen. Je bent trots op de club en op de clubcultuur, prijzen winnen is niet waarom je voor Feyenoord bent. En je hebt het liefst echte Feyenoorders die binnen de club werkzaam zijn, want daar herken je jezelf in en het maakt de club over het algemeen op haar sterkst, zo blijkt uit de historie. Een bekende van mij heeft ooit eens gezegd dat het feit dat je Feyenoorder bent niet onvermeld mag blijven op je C.V.: het getuigt immers van incasserings- en doorzettingsvermogen. Zo is het tenminste in mijn beleving tot voor kort ook altijd geweest. Maar tegenwoordig bespeur ik ernstige metaalmoeheid in die trotse houding. Ik geef toe, het is niet niks wat we dit seizoen allemaal hebben moeten incasseren en het vereist mentale hardheid en een fikse dosis optimisme om te geloven in betere tijden, maar ik lees en hoor tegenwoordig hele rare dingen. Het begon al met die lobby dat we vooral de 4e reservespits uit 020 maar in onze armen moesten sluiten als opvolger van clubicoon Kuijt. En nu lees ik allemaal gemekker van supporters dat ze zo ontzettend gepest worden op hun werk, dat “ik ook wel weer eens wat wil winnen” en dat Co Adriaanse toch maar moet komen want die is de enige die onze club nog kan redden. Schijnt. Wat is er in godsnaam nog over van die van oudsher trotse houding van het Legioen? Moeten wij als Rotterdamse club nu bijna op de knieën naar 020-ger Adriaanse om hem te vragen deze club uit het slop te halen? Een man die in het verleden te pas en te onpas niet heeft nagelaten zich negatief te uiten over Feyenoord en over spelers van Feyenoord? Die van zichzelf reeds jaren terug heeft gezegd dat hij hier niet past? Is Adriaanse nou echt de enige trainer die de boel weer op gang kan krijgen? Zoals daarnet al geschreven: de club is meestal op haar sterkt als het karakter van de club behouden blijft en er echte Feyenoorders binnen de club werkzaam zijn die net als de supporters ook passie voor de club hebben, die weten hoe de club in elkaar steekt en hoe belangrijk de club is voor de supporters. Dus in plaats van iemand die de verkeerde bloedgroep heeft en zich in het verleden regelmatig zeer negatief heeft uitgelaten over Feyenoord te benaderen alsof hij de grote verlosser is, zou ik willen pleiten om weer terug te gaan naar de basis: er zijn ook vakmensen met een Feyenoordhart voorhanden, die bovendien op veel meer krediet kunnen rekenen dan die zelfingenomen CIOS-coach uit 020. Dus in plaats van het nog verder verkwanselen van de clubidentiteit zou ik hartstochtelijk willen pleiten voor het weer opbouwen van Feyenoord met vakmensen met een Feyenoordverleden en een Feyenoordhart. Zoals bijvoorbeeld Been en Van Hanegem. Ik las laatst de tekst “SC Feyenoord, uit eigen kracht voortgebracht”. Zo was het en zo hoort het te blijven. Laten we daarom het enige wat we momenteel nog hebben niet ook (nog verder) verkwanselen: onze trots en principes. Onze clubcultuur. We zijn een Rotterdamse club die hoort uit te gaan van eigen kracht!